της Στέλλας Κάσδαγλη

Εκεί έξω, υπάρχει ολόκληρο διεθνές συνέδριο που ασχολείται μ’ αυτό το πράγμα: την πολυπλοκότητα της επιλογής “να θηλάσω ή να μη θηλάσω” για γυναίκες που, έστω με κάποιον τρόπο νιώθουν, δηλώνουν ή αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινίστριες.

(Εδώ μέσα, πάλι, σερνόμαστε βίαια μπροστά σε έναν αντίστοιχο προβληματισμό με εντελώς αναντίστοιχο τρόπο: χυδαίο, παράλογο και φτηνό, κι ας εμπλέκει ακόμα και γυναίκες πολιτικούς μας).

Νιώθω φεμινίστρια; Ναι.

Μου φάνηκε τόσο πολύπλοκη η απόφαση όταν ήρθε η ώρα να την πάρω; Όχι.

Ούτε τώρα μου φαίνεται, παρότι η αντίστοιχη πραγματικότητα ήταν, είναι και θα είναι για πολλές από εμάς όχι απλώς πολύπλοκη, αλλά και δύσκολη και ανυπόφορη και δραματική και επώδυνη-την ίδια ώρα που είναι και μαγική.

Με αφορμή τις αρκετές εκδηλώσεις των τελευταίων εβδομάδων γύρω από το θηλασμό, κάθισα ξανά και σκέφτηκα τα πράγματα, όχι μόνο κάνοντας αναδρομή στη δική μου εμπειρία ως γυναίκας και εργαζόμενης μαμάς, αλλά κυρίως σταθμίζοντας την κατάσταση όπως ισχύει αυτή τη στιγμή για τις νέες μητέρες και όπως θα ήθελα (θα θέλαμε, θα έπρεπε) να είναι, για όλες.

Με πολύ λίγα λόγια:

Θήλασα την κόρη μου για 20 μήνες -και τη θήλασα παντού.

Δούλευα full-time τους 15 από αυτούς.

Θεωρώ τη δυνατότητα και την πράξη του να παράγεις την τροφή που έχει ανάγκη το παιδί σου για να ζήσει, μια από τις κορυφαίες χαρές που έχω γνωρίσει.

Έχω περάσει πολλές μέρες και νύχτες κλαίγοντας και αγωνιώντας για να βιώσω αυτή τη χαρά όπως ήθελα και άλλες τόσες που ήμουν έτοιμη να παραιτηθώ απ’ αυτήν -για τις περισσότερες έφταιγε η αδυναμία του συστήματος να με υποστηρίξει. Δε μετανιώνω καμιά τους.

Και:

Θεωρώ την άποψη ότι ο θηλασμός είναι αντιφεμινιστικό πράγμα τόσο άκυρη όσο και τη μουτζαχεντινική εμμονή ότι όλες οι μαμάδες πρέπει να θηλάσουν, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η διαδικασία στην υγεία (ψυχική και σωματική) των ίδιων, των μωρών και της οικογένειάς τους.

Η λέξη-κλειδί, και στις δύο περιπτώσεις, είναι η επιλογή.

Επιλέγω να θηλάσω σημαίνει, φυσικά, ότι για ένα διάστημα παραιτούμαι από δυνατότητες που ως τότε θεωρούσα δεδομένες:

Το να υπάρξω για περισσότερες από δύο συνεχόμενες ώρες μακριά από το μπογαλάκι που προσφάτως εγκαταστάθηκε ως μόνιμο εξάρτημα και προέκταση του σώματός μου.

(Το να αποδεχτώ ότι το σώμα μου απέκτησε προέκταση, η οποία μάλιστα έχει συχνές και πιεστικές απαιτήσεις, είναι ένα επίσης μεγάλο θέμα).

Το να φορέσω μπλούζες και εσώρουχα που δεν έχουν τη δυνατότητα να εξαφανίζονται με ένα απλό ανοιγόκλεισμα των ματιών.

Το να νιώσω το σώμα μου ξανά δικό μου, με τις λειτουργίες που ήξερα ως τώρα και χωρίς αυτές τις καινούριες που απαιτούν επαγρύπνηση, συντήρηση και να ξυπνάς μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα για να μην πετρώσει το στήθος.

Το να κυκλοφορώ χωρίς ηλίθια επιθέματα και χωρίς να χρειάζεται να τσεκάρω κάθε τρία λεπτά μήπως στην μπλούζα μου έχει εμφανιστεί κάποιος καινούριος λεκές.

Το να κοιμηθώ σαν άνθρωπος για περισσότερες από τέσσερις (στην καλύτερη περίπτωση) συνεχόμενες ώρες.

Το να πιω τρεις καφέδες για να βγάλω τη μέρα, επειδή την προηγούμενη νύχτα ξυπνούσα κάθε τρία τέταρτα, ειλικρινά.

Το να ξενυχτήσω στη δουλειά για ένα καινούριο και φανταστικά ενδιαφέρον πρότζεκτ που παρουσιάστηκε ξαφνικά, επειδή μου αρέσει ή επειδή πρέπει, χωρίς να χρειάζονται γι’ αυτό προετοιμασίες αντίστοιχες μιας άλλης αργοναυτικής εκστρατείας.

Η άποψη περί αντι-φεμινισμού υποστηρίζει ότι η κοινωνική πίεση που ασκείται στις γυναίκες σε σχέση με το θηλασμό τις αναγκάζει να παραιτηθούν απ’ όλες αυτές τις δυνατότητες/απολαύσεις, βάζοντάς τις σε μία θέση ανισότητας και υποταγής.

Χωρίς, φυσικά, να λαμβάνει υπόψιν ότι ο ίδιος ο θηλασμός μπορεί να είναι απόλαυση και, κυρίως, μια συνειδητή επιλογή που προσθέτει δύναμη, χαρά, γνώση και συναισθηματική πληρότητα αντί να αφαιρεί.

Όχι ότι το ζήτημα της πίεσης δεν υφίσταται. Υφίσταται με τη μορφή “ο θηλασμός δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση” που αγνοεί όλες τις πρακτικές, συναισθηματικές, ιατρικές, κοινωνικές, ιδεολογικές και ψυχολογικές παραμέτρους που μπορεί να τον κάνουν από δώρο, φορτίο, για γυναίκες που δεν υπολείπονται σε τίποτα όσον αφορά την αγάπη για τα παιδιά τους και την επιθυμία τους να κάνουν το καλύτερο γι’ αυτά.

Η σωστή ενημέρωση γύρω από το θηλασμό και τις εναλλακτικές του, ναι, είναι υποχρέωση -των σχετικών δομών να την προσφέρουν και των γονιών να την αναζητήσουν.

Η συναισθηματική και πρακτική υποστήριξη είναι υποχρέωση -των σχετικών δομών και πάλι, αλλά και του καθενός από εμάς προς τις γυναίκες που θέλουν και θηλάσουν. Τη χρειάζονται.

Οι παροχές που επιτρέπουν στις μαμάδες να συνδυάσουν την καριέρα τους με το θηλασμό είναι υποχρέωση -των εργοδοτών και της πολιτείας.

Ο θηλασμός δεν είναι.

Είναι δικαίωμα και (φεμινιστικότατη) επιλογή.

Πηγή: http://stellakasdagli.com/2014/11/04/feminismos-kai-thilasmos/

Αφήστε μια απάντηση