Η μικρή μας γεννήθηκε φυσιολογικά μετά από 18 ώρες τοκετού σε ιδιωτική κλινική της Θεσσαλονίκης, την οποία μάλιστα είχαμε επιλέξει με ιδιαίτερη προσοχή ώστε να είναι υποστηρικτική στον θηλασμό.

Είχα μεγάλη επιθυμία να θηλάσω το μωρό μου γι’ αυτό και είχα ενημερωθεί σχετικά από κάποια μαθήματα στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο και από ομιλίες σχετικές με το θέμα σε κατάστημα στο κέντρο της πόλης μου.

Μου φέρανε την μικρή στο δωμάτιο μετά από 2,5 ώρες- παρόλο που το είχα συζητήσει μαζί τους πριν τον τοκετό- να μου την φέρουν σχεδόν αμέσως. Με τον σύζυγο είχαμε αποφασίσει να πάρουμε μονόκλινο δωμάτιο διότι μας ενημέρωσαν πως σε δίκλινο-τρίκλινο κτλ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε το μωρό μαζί μας όλη την ημέρα όπως εμείς θέλαμε (κοινή πολιτική όλων των κλινικών το συγκεκριμένο).

Το πρώτο βράδυ η μικρή έκλαιγε, εγώ πονούσα, οι μαίες προσπαθούσαν να μου δείξουν (βιαστικά) πως να βάζω το μωρό στο στήθος. Κάποια στιγμή μας επισκέφτηκε η προϊσταμένη του ορόφου και μας είπε πως πρέπει να δώσουμε στο μωρό να φάει, ότι κλαίει γιατί πεινάει και ότι 30-40 ml γαλατάκι σκόνη θα την ηρεμήσει.

Ο σύζυγός μου μετά το συγκεκριμένο γεγονός δεν έφυγε λεπτό από το δωμάτιο μας, αρνηθήκαμε να δώσουμε γάλα σκόνη και πηγαίναμε μαζί με το μωρό μέχρι και για μπάνιο/άλλαγμα πάνας, για ευνόητους λόγους.

Ταυτόχρονα, αν και πολύ αργά το βράδυ, τηλεφώνησε στην σύμβουλο θηλασμού Φαρδογιάννη Βίκυ η οποία μας καθοδήγησε στα δύσκολα και μας καθοδηγεί ακόμα και τώρα, αν της το ζητήσουμε.

Η παιδίατρος που είχαμε διαλέξει (οικογενειακή φίλη ) διαπιστώσαμε πως επίσης ήταν άσχετη με τον θηλασμό. Μέχρι να την αλλάξουμε χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Η μαία που ερχόταν στο σπίτι από την κλινική που γέννησα διέγνωσε ίκτερο και πρότεινε να δώσουμε γάλα σκόνη

Μας τόνισε μάλιστα ότι αν δεν το κάνουμε ο ίκτερος θα κατέβει με πολύ αργό ρυθμό και ουδεμία ευθύνη θα φέρει η ίδια που θα έρχεται καθημερινά να την μετράει (τον αντιμετωπίσαμε στο σπίτι με λάμπα/κρεβατάκι διότι δεν θέλαμε να την πάμε στην κλινική πάλι για ευνόητους λόγους).

“Τουλάχιστον δώστε το μωρό τσαγάκι” (από αυτά τα γνωστά του εμπορίου με την δεξτρόζη που δίνουν στα δόλια τα μωρά).Την φράση αυτή την άκουγα για τουλάχιστον 4-5 μέρες που ερχόταν και μετρούσε την μικρή μας.

Εμείς όμως ακάθεκτοι, συνεχίσαμε τον αποκλειστικό θηλασμό, παρόλο τον μεγάλο πόνο που αντιμετώπιζα, τις πληγωμένες θηλές, την μαστίτιδα, το πέτρωμα στο στήθος, τους φραγμένους πόρους και άλλα πολλά. Επί 40+ μέρες έκλαιγα από τους πόνους!

Όπως αποδείχθηκε στην συνέχεια ο έντονος πόνος προερχόταν από κάποιο μικρόβιο το οποίο είχα κολλήσει στην κλινική, από το να μου πιάνουν συνέχεια το στήθος και τις θηλές χωρίς να πλένουν έστω τα χέρια τους από τις προηγούμενες λεχώνες, τον οποίο τελικά καταπολεμήσαμε με αντιβίωση αλλά μετά από πολλές μέρες μεγάλης ταλαιπωρίας.

Σε όλα αυτά ήταν δίπλα μου ο σύζυγός μου, ο γυναικολόγος μου κ.Μίκος και η Βίκυ με τις πολύτιμες συμβουλές της. Χωρίς τους 2 αυτούς ανθρώπους δεν θα τα είχα καταφέρει. Θεωρώ περιττό να πλατιάσω αναφερόμενη στον περίγυρο (συγγενείς, φίλοι κτλ) οι οποίοι από άγνοια και έλλειψη πληροφόρησης για το θέμα του θηλασμού το μόνο που κάνανε ήταν να επιβαρύνουν την όλη κατάσταση.

Ευτυχώς δεν ακούσαμε κανέναν άλλο παρά μόνο τους ειδικούς.

Σήμερα που μιλάμε η μικρή μας είναι 11 μηνών, θηλάσαμε 6 μήνες αποκλειστικά και συνεχίζουμε ακόμα. Κοιτώντας λίγο πίσω αναρωτιέμαι πως θα ήταν η όλη κατάσταση αν π.χ. ήταν αλλιώς τα πράγματα στην κλινική, αλλιώς ο παιδίατρος και οι μαίες, ο περίγυρος πιο ενημερωμένος κτλ.

Τελικά καταλήγω πως όλα είναι ένα ταξίδι με τα καλά και τα κακά μονοπάτια του και εμείς είχαμε ένα προορισμό: να καταφέρουμε να θηλάσει η μικρή μας…και το πετύχαμε!!

Ευη και Θεόδωρος, γονείς της Σοφίας

Aν θέλετε να μοιραστείτε τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

This Post Has 2 Comments

  1. Katerina

    Αγαπητοί γονείς της Σοφίας, είναι αξιοθαύμαστη η επιμονή σας, συγχαρητήρια και να χαίρεστε το παιδάκι σας. Για μένα, ωστόσο, δεν ήταν καθοριστικός παράγοντας οι πρώτες μέρες στην κλινική. Γέννησα φυσιολογικά σε ιδιωτική κλινική, σε τρίκλινο. Είχα συμμετάσχει στην ομάδα θηλασμού της περιοχής μου και είχα διαβάσει αρκετά για το θέμα. Όταν μου έφεραν τον γιόκα στο δώμάτιο, τον έβαλα στο στήθος και θήλασε αμέσως. Τις πρώτες δύο μέρες, που ένιωθα εξαντλημένη, άφησα την κλινική να μου τον φέρνει τις ώρες που είχε στο πρόγραμμα και τον θήλαζα κάθε φορά. Φυσικά τον τάιζαν ξένο γάλα στο ενδιάμεσο. Το βράδυ της τρίτης μέρας, που ένιωσα καλύτερα, ζήτησα να με ξυπνάνε το βράδυ και να φέρνουν να τον θηλάζω, αντί να τον ταΐζουν αυτοί. Από τότε δεν ήπιε ποτέ ξένο γάλα μέχρι που άρχισε να πίνει κατευθείαν φρέσκο αγελαδινό, μετά τους 12 μήνες. Είναι δύο χρονών και θηλάζει ακόμα.

    Με εκτίμηση
    Κατερίνα

  2. ioanna

    Κατά την γνώμη μου ο θηλασμός είναι κάτι πολύ προσωπικό και η κάθε περίπτωση διαφέρει…..δεν είμαστε όλες οι μαμάδες ίδιες και τα παιδιά μας επίσης…εγώ ευτυχώς είχα βοήθεια από το μαιευτήριο κιόλας γιατί επέμενα να με βοηθάνε, και στο σπίτι από τον άντρα μου τους γονείς μου και την αδερφή μου που είναι σχεδόν σύμβουλος! νομίζω οτί θα ήταν χαζό από μέρους μου να μην θηλάσω…γιατί άλλες γυναίκες που δεν έχουν καθόλου βοήθεια πως τα καταφέρανε? η γιαγιά μου πως θήλασε τον μπαμπά μου νομίζω μέχρι πέντε χρονών στο χωριό με άλλα τρία παιδιά και δούλευε και στα χωράφια?

Αφήστε μια απάντηση