Ήθελα πολύ να κάνω δεύτερο μωρό αλλά έπρεπε να έχω υπομονή και να περιμένω να περάσουν δύο χρόνια ώστε να μπορέσω να έχω την ευκαιρία να γεννήσω φυσιολογικά.

Ακόμα ένας μύθος που στην πορεία έμαθα ότι δεν ισχύει…

Έμαθα ότι έμεινα έγκυος πολύ νωρίτερα από ότι το προγραμματίζαμε…ένα μαύρο σύννεφο απλώθηκε πάνω από τη ζωή μας…

Δεν μπορούσα να διανοηθώ καν ότι θα γεννούσα με καισαρική τομή ξανά…Αυτό ήταν ένα σενάριο που πλέον δεν θα το άφηνα να επαναληφθεί και θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να το εξασφαλίσω…

Αφού λοιπόν μίλησα με τη γιατρό μου, που ήταν κάθετη ως προς το θέμα του φυσιολογικού τοκετού, ότι ήταν κάτι πολύ επικίνδυνο, αποφάσισα να αρχίσω να χρησιμοποιώ το ίντερνετ, ναι ξέρω καιρός ήταν να σταματήσω να το σνομπάρω, και να ψάξω να δω που ζουν αυτοί οι γιατροί-τέρατα, που αφήνουν τις “γυναίκες” τους να γεννήσουν φυσιολογικά!!

Όταν με το καλό τελείωσε η αναζήτηση μου ένιωσα ότι είχα κερδίσει μια μικρή μάχη, ήξερα όμως ότι ακολουθούν άλλες μεγαλύτερες!!!

Είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη και την απίστευτη τύχη να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους κατά την διάρκεια της, και να τους έχω ακόμα δίπλα μου φύλακες άγγελους!!!

Με βοήθησαν σε πολλά και ακόμα με βοηθάνε όποτε το χρειαστώ!!! Έπρεπε να αφήσω πίσω τα λάθη του παρελθόντος, να μάθω από αυτά και να συνεχίσω μπροστά…έτσι κι έκανα!!!

Είχα ένα φανταστικό τοκετό που θα μας μείνει αξέχαστος όσα χρόνια κ αν περάσουν!!! Ακόμα μια μάχη που είχαμε κερδίσει!!!

Ένιωσα ότι κάτι αλλάζει αυτή τη φορά… 

Ο μικρούλης μας από τη γέννηση του και μετά δεν έχει φύγει ποτέ από κοντά μου!!! Θήλασε από την πρώτη στιγμή και κάθε επόμενη, αρκεί να το επιθυμούσε!!!

Η πραγματική μάχη όμως δεν είχε αρχίσει ακόμα…Όσο κι αν είχα διαβάσει, όσο κι αν είχα ενημερωθεί, κανένας δεν μου είχε πει όλα όσα ακολούθησαν…

Όλοι φρόντιζαν να μου λένε μόνο το ωραίο κομμάτι του αποκλειστικού θηλασμού… 

Γύρισα στο σπίτι και στο πρώτο μου μωρό το οποίο διεκδικούσε τη μαμά της, αλλά εγώ πλέον δεν μπορούσα να της προσφέρω όλα όσα ζητούσε μίας και είχα ακόμα ένα μωρό να φροντίσω…

Κάπου εκεί άρχισαν οι τύψεις μαζί με τις ορμόνες να μου στήνουν ένα περίεργο χορό μέσα στο κεφάλι μου και μέσα στην ψυχή μου…

Ήξερα ότι ήθελα να θηλάσω, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να αλλάξω τη σχέση μου με την κόρη μου που ήταν ακόμα ένα μωρό…

Εξακολουθούσα να είμαι μόνη μου εδώ, με περισσότερες φίλες αυτή τη φορά, αλλά χωρίς καμία βοήθεια…

Το μωρό ήθελε συνέχεια να  θηλάζει και να είναι πάνω μου, αλλά τις περισσότερες φορές ούτε κι αυτό ήταν αρκετό…

Έντονο κλάμα από τον μικρό, έντονη γκρίνια από την μικρή, που πλέον δεν υπήρχε καθόλου χρόνος να περάσουμε οι δυό μας, μιας κι ο μικρουλής μας κυριολεκτικά είχε κολλήσει πάνω μου…

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά αρρωσταίνω και ανεβάζω κι έναν ωραίο πυρετό κι ακούω την παιδίατρο μας να μου λέει για ακόμα μία φορά:

“Απαγορεύεται δια ροπάλου να θηλάζεις εμπύρετη. Κόψε το γάλα σου και δίνε αυτό που σου έδωσα. Το δικό σου να το βγάζεις και να το πετάς”.

Ήταν κ η τελευταία φορά που μιλήσαμε…Αλλάξαμε παιδίατρο κι άλλαξαν τα πάντα…

Πλέον είχα απέναντι μου ένα άνθρωπο που με άκουγε, με καταλάβαινε, μου έβρισκε λύσεις στα προβλήματά μας, τα οποία δεν ήταν άλλα από το έντονο κλάμα του μικρού…

Ποτέ δεν αμφέβαλλα ότι δεν φτάνει το γάλα μου, αυτή τη φορά είχα μάθει το μάθημα μου, αλλά αυτό το μωρό συνέχεια έκλαιγε και συνέχεια θήλαζε…

Και ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν έδειχνε ούτε να αλλάζει ούτε να βελτιώνεται…

Καπάκι σε όλα αυτά αρρωσταίνει κ η μικρή μου…Καταφέρνω με τα πολλά να αφήσω λίγο το μικρό με τον μπαμπά του και την παίρνω να της κάνω ένα ντουζάκι να χαλαρώσει και να πέσει ο πυρετός…

Αφού τελειώσαμε μου λέει “Μαμά να πιω κι εγώ λίγο από το γαλατάκι σου???”. Μέχρι τότε της είχα προσφέρει άπειρες φορές, όμως καμία δεν ήθελε…

Της έδωσα χωρίς δεύτερη σκέψη…Για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες το κοριτσάκι μου κοιμήθηκε θηλάζοντας, γαλήνιο μέσα στην αγκαλιά της μανούλας της… 

Το σοκ για εμένα μεγάλο…Πως θα το χειριζόμουν από εδώ κ στο εξής???

Ο μικρούλης μας ήταν λιγότερο από τεσσάρων μηνών και συνέχεια θήλαζε, η παραγωγή μου ήταν ρυθμισμένη για ένα παιδί, τώρα με τα δύο πότε θα προλάβαινε να προσαρμοστεί???

Δεν έχασα το χρόνο μου, πήρα απευθείας την ομοιοπαθητικό μας τηλέφωνο να με βοηθήσει να αυξήσω την παραγωγή μου.

Φυσικά και δεν δέχτηκε και μετά από ένα σωρό κατηγορώ που θέλω να παλινδρομήσει και να νοσήσει ψυχικά το παιδί μου, κλείσαμε το τηλέφωνο…

Τώρα τι θα έκανα??? Ήταν αργά το βράδυ και χρειαζόμουν βοήθεια αλλά και στήριξη ότι αυτό που κάνω δεν ήταν λάθος…

Ο πρώτος άνθρωπος που στάθηκε δίπλα μας εκείνη τη νύχτα ήταν η Βίκυ Φαρδογιαννη!

Την επόμενη μέρα μας είδε και η Δώρα Μενούνου!

Σιγά σιγά αυξήσαμε την παραγωγή μου και πλέον όλα έμοιαζαν δυνατά!!! Προσαρμόσαμε την καθημερινότητα μας και όλα άρχισαν σιγά σιγά να βρίσκουν το δρόμο τους… 

Πλέον ο μικρούλης μου είναι είκοσι μηνών και θηλάζει φανατικά και η μικρή μου πλησιάζει τα τέσσερα και αποφασίζει σιγά σιγά να αποθηλάσει…

Κάθε φορά που θηλάζει την κοιτάζω και σκέφτομαι πως μπορεί να είναι η τελευταία μας φορά, κι ενώ αυτή μπορεί να είναι έτοιμη να κάνει αυτό το βήμα, εγώ δεν είμαι και παρόλο που είναι η δεύτερη φορά που το κοριτσάκι μου θα αποθηλάσει, θα μου λείψουν οι στιγμές μας…

Στιγμές που θήλαζε γιατί ζήλευε τον αδερφό της, που απλά ήθελε αγκαλιά και μανούλα, που πονούσε τάχα μου η κοιλίτσα ή που απλά ήθελε να παίξει με τον αδερφό της θηλάζοντας… 

Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τις κουμπάρες μου Βίκυ Σκορδαλού και Αντωνία Θεοδωράκη που με στήριζαν κάθε φορά που είχα κάποιον ανάγκη και όλες τις μανούλες της ομάδας “Θεσσαλονίκη: Εγκυμοσύνη – Τοκετός – Θηλασμός“, που μου έδειχναν ότι δεν είμαι η μόνη που περνούσε δύσκολα.

Βέρα

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση