Ο θηλασμός με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Προσέξτε ,όχι καλύτερη μαμά, καλύτερο άνθρωπο.

Δεν έχω υπομονή, όταν θέλω κάτι, το θέλω… χθες! Προσπαθώ σαν τρελή για να το πετύχω, αλλά αν δεν έχω αποτέλεσμα άμεσα, κλοτσάω την καρδάρα με το γάλα και ή ξεκινάω από την αρχή ή τα παρατάω εντελώς.

Γέννησα με καισαρική, γιατί είχα ανεβασμένο ζάχαρο στην εγκυμοσύνη και πέρα από 1 λεπτό που είδα τον μικρό, μου τον έφεραν 10 ώρες μετά στο δωμάτιο.

Άσχετη μαμά εγώ, μου είπαν ότι τον έβαλαν θερμοκοιτίδα επειδή φοβήθηκαν για υπογλυκαιμία. Κάθε φορά τον έφερναν κοιμισμένο.

Είχα ζητήσει να θηλάσω, είχα ζητήσει και βοήθεια από τις μαίες, δεν ήξερα πως πρέπει να το κάνω.

Μια μαία με κορόιδεψε κιόλας που δεν ήξερα πώς να βάλω το μωρό στο στήθος. Ο μικρός δεν έπιασε σχεδόν ποτέ θηλή, πλέον το έχω καταλάβει. Κοιμόταν κάθε φορά, εννοείται ότι ήταν ταϊσμένος.

Η μαία μου έλεγε να του πειράζω το αυτί για να ξυπνήσει και να θηλάσει, να του γαργαλάω την πατούσα και άλλα τέτοια. Εκείνος όμως σπάνια ξυπνούσε.

Τον έφερναν 3 φορές την ημέρα, είπαμε ήμουν άσχετη και δεν ήξερα τίποτα περί θηλασμού και ρούμινγκ ιν και θηλασμού χωρίς πρόγραμμα και συμπλήρωμα.

Έμεινα 4 βράδια στην κλινική, ο μικρός θήλασε 3-4 φορές κι αυτό με ψευδοθηλή, που μου σύστησε η μαία επειδή δε μπορούσε να πιάσει μόνος του.

Γύρισα σπίτι την πέμπτη μέρα το πρωί. Οι πρώτες 5 μέρες ήταν εφιαλτικές. Ο μικρός έκλαιγε συνέχεια, έτρωγε μεν με την ψευδοθηλή, έβλεπα το γάλα να τρέχει μέσα στην πλαστικούρα, αλλά ή δεν του έφτανε κι έκλαιγε ή κουραζόταν και κοιμόταν μετά από 15 λεπτά.

Το οικογενειακό περιβάλλον δε βοήθησε σε τίποτα. Είχα και τη σκόνη στο σπίτι, έστειλα τον άντρα μου να πάρει πριν φύγω ακόμα από την κλινική , επειδή έτσι μου είπανε και έτσι πίστευα ότι έπρεπε να κάνω. Πιο χαζή πεθαίνεις!

Την δέκατη ημέρα της ζωής του ήρθε μαία στο σπίτι, όχι της κλινικής ευτυχώς, να με βοηθήσει στον θηλασμό και στη φροντίδα του μωρού γενικότερα. Πάτησε τη θηλή μου και μου είπε ότι μετά από δέκα ημέρες θηλασμού θα έπρεπε να βγαίνει πολύ γάλα κι όχι το ελάχιστο που έβγαζα εγώ.

Μου είπε να πετάξω τις ψευδοθηλές επειδή μειώνουν την παραγωγή μου, το μωρό κάνει διπλή προσπάθεια για να ρουφήξει και να τον βοηθήσω να πιάσει απευθείας τη θηλή. Ο μικρός δεν ήθελε με τίποτα να συνεργαστεί.

Μου είπε να πάρω θήλαστρο και να αρχίσω αντλήσεις αν θέλω να αυξήσω το γάλα μου και να μπορέσω να τον θηλάσω κάποια στιγμή. Μου σύστησε το swing, το οποίο και έστειλα τον άντρα μου να το πάρει και ξεκίνησα αντλήσεις το ίδιο βράδυ.

Στο μεταξύ ήρθε και παιδίατρος στο σπίτι, ο μικρός είχε χάσει μισό κιλό τις 5 ημέρες που ήμουν σπίτι! Πανικός! Για να μην παίρνει βάρος και να χάνει, όλα τα έκανα λάθος.

Με τον φόβο ότι κάνω κακό στο μωρό μου, τις γιαγιάδες να γκρινιάζουν όλη μέρα (εσείς τι πάθατε που δε θηλάσατε, το μωρό πεινάει και κλαίει, δεν το βλέπεις, έχασε βάρος κι εσύ ασχολείσαι με χαζά), άρχισα να αντλώ και να δίνω το γάλα μου με μπιμπερό.

Αντλούσα, το έδινα στο μωρό (όταν δεν του έφτανε έδινα συμπλήρωμα ξένο), ρευόταν, έκανε κακά, τον κοίμιζα και ξανάρχιζα την άντληση. Ώσπου να τελειώσω όλα αυτά, ξυπνούσε και άρχιζαν όλα με την ίδια σειρά.

Αντλούσα κάθε δυο ώρες, μέρα νύχτα, κοιμόμουν ελάχιστα, είχα δει όλες τις ηλίθιες ταινίες που έπαιζαν τα κανάλια μέσα στη μαύρη νύχτα.

Στο σπίτι δεν ήταν καλό το κλίμα, είχα χάσει τον πατέρα μου στα μισά της εγκυμοσύνης, η μαμά μου έμενε μαζί μου για να με βοηθήσει, από τη μια πετούσα απ’ τη χαρά μου που είχα το μωρό, από την άλλη έκλαιγα για τον μπαμπά μου, για το μωρό που δε θήλαζε, που δεν έπαιρνε βάρος, για τη μαμά μου που έκλαιγε επίσης όλη μέρα.

Ώρες ώρες απορώ που δε σάλταρα από κανένα παράθυρο.

Μετά από 15 ημέρες άντλησης και σίτισης με μπιμπερό, ξαναήρθε παιδίατρος στο σπίτι. Το μωρό είχε πάρει 700 γρ! Πάρτι έκανα!

Το γάλα μου είχε αρχίσει να αυξάνεται, πάνω στο μήνα έκοψα το συμπλήρωμα ενώ παράλληλα είχα ξεκοκαλίσει το parents και τις αναρτήσεις της Αγλαΐας. Με τη  βοήθεια της Evabar από το parents (να είναι καλά η κοπέλα, όποια κι αν είναι), άρχισα να βάζω τον μικρό στο στήθος, μπας και πιάσει θηλή και σταματήσω να αντλώ.

Ο μικρός χτυπιόταν κάθε φορά που δοκίμαζα, τον έβαζα πριν λυσσάξει από την πείνα, ψιλοκοιμισμένο, έκανα ότι διάβαζα και μου έλεγαν ότι βοηθάει.

Στις αρχές δεν ήθελε με τίποτα να θηλάσει. Πιθανώς να είχε πάθει και σύγχυση ή απλώς να μην ήξερε ο καημένος πώς να το κάνει. Είχα πεισμώσει πάρα πολύ, οι γύρω μου είχαν λυσσάξει να δώσω ξένο, να ξεκουραστώ επιτέλους.

Δεν ήθελα με τίποτα να τα παρατήσω. Τον έβαζα πριν και μετά το μπιμπερό στο στήθος και σιγά σιγά έπιασε τη θηλή και ένιωσα ότι τραβούσε γάλα! Δεύτερο πάρτυ. Δε θήλαζε για να τραφεί, δεν είχε υπομονή, προφανώς πεινούσε και δεν ήθελε να ζοριστεί.

Μετά από σχεδόν 3 μήνες άντλησης, έπιανε κανονικά τη θηλή, θήλαζε δυνατά και το καταλάβαινα. Παρ’ όλα αυτά, είχα το άγρυπνο βλέμμα της οικογένειας πάνω μου, μην τυχόν και αρχίσω πάλι τον θηλασμό και το μωρό χάσει βάρος.

Ο μήνας που ακολούθησε ήταν εφιαλτικός. Θήλαζα αποκλειστικά, χωρίς μπιμπερό, τη σκόνη την είχα κόψει από καιρό. Ο φόβος πλανιόταν στην ατμόσφαιρα, μήπως δε θηλάζει καλά, μήπως σταματήσει   να παίρνει βάρος, τώρα που δε μετρούσα πια τα ml που πίνει.

Στο τέλος του μήνα, είχε ξαναπάρει 1,5 κιλό.

Πέρασαν τρεις μήνες άντλησης και προσπάθειας να θηλάσει, αλλά είχα νικήσει. Ο μικρός θήλαζε συνέχεια, είχαμε μαραθώνιους, νυχτερινούς, ημερήσιους, όλα αυτά. Κοιμόμουν σε καναπέ δίπλα του, τους πρώτους έξι μήνες.

Μετά εκνευρίστηκα που άκουγα τι μου έλεγαν για το co sleeping και μετακόμισα το κρεβάτι του στην κρεβατοκάμαρα, κολλητά σε μένα. Ως εκ θαύματος, ο μικρός άρχισε να κοιμάται πιο πολύ και πιο ήσυχος και το ίδιο κι εγώ. Άρχισα να μετράω μήνες.

Πρώτος στόχος το εξάμηνο, μετά ο χρόνος, μετά οι 18 μήνες. Η μουρμούρα συνεχίστηκε αμείωτη, όσο περνούσε ο καιρός και θήλαζα, μου έλεγαν ότι δεν του δίνω τίποτα πια.

Ο μικρός ξυπνούσε για να θηλάσει ώσπου να γίνει 14-15 μηνών κάθε νύχτα. Και τώρα ακόμα ξυπνάει 2-3 φορές την εβδομάδα. Περάσαμε δόντια, ιώσεις, κολικούς, τα πάντα στο βυζί πάνω.

Η ικανοποίηση στα μάτια του, τα γέλια του, τα παιχνίδια του, ήταν η δύναμή μου. Η ανάπτυξή του μια χαρά, πάνω από τη μέση στα κιλά, εκτός καμπύλης στο ύψος. Δε μπορούσε κανείς να μου κουνηθεί και να μου πει ξανά ότι κάνω κακό στον μικρό.

Όταν έγινε 18 μηνών έμεινα έγκυος και άρχισε πάλι η γνωστή μουρμούρα… δεν τελειώνει ποτέ;;;

Δεν άκουσα κανέναν αυτή τη φορά, θήλαζα κανονικά. Σε λίγο μπαίνω στο μήνα μου και ο μικρός ακόμα θηλάζει. Κλείσαμε 2 χρόνια πια! Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να μπορέσω να θηλάσω και τη μπέμπα όταν με το καλό γεννηθεί. Κι ο μικρός να αποθηλάσει όποτε θέλει…

Μην τα παρατάτε, είναι απίστευτο που το λέω εγώ που δεν είχα υπομονή για τίποτα στη ζωή μου, εκτός από το παιδί μου και τον θηλασμό.

Τρεις μήνες κούρασης και αϋπνίας δεν ήταν τίποτα τελικά, μπροστά στην ικανοποίηση που ένιωθα όταν τον έβλεπα να μεγαλώνει, να μετατρέπεται σε άνθρωπο από γατί και να είμαι υπεύθυνη εγώ για αυτό κι όχι μια αγελάδα.

Στην περίπτωσή μου, όντως το ξένο γάλα έσωσε τον θηλασμό… έστω κι αν ήταν ένα γεύμα την ημέρα για ένα μήνα, που το έδινα κλαίγοντας συνήθως

Βανέσσα

 Aν θέλετε να μοιραστείτε τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση